Przed rozpoczęciem wznoszenia murów konieczne jest wykonanie szeregu czynności wstępnych:

-zgromadzenie elementów murowych na stanowisku pracy,

-przygotowanie odpowiedniej zaprawy murarskiej,

-dostarczenie zaprawy na stanowisko pracy,

-ewentualne zmontowanie rusztowań.

Wyposażenie większości placów budów pozwala na przygotowywanie zapraw budowlanych w specjalnych punktach ich wytwarzania zaopatrzonych w odpowiednie urządzenia do dozowania składników oraz ich mieszania. Pozwala to na uzyskanie zapraw o właściwej jakości i wytrzymałości, zgodnej z założeniami projektowymi. Elementy murowe oraz zaprawę transportuje się na stanowisko robocze głównie przy pomocy taczek. W przypadku, gdy prace będą wykonywane na różnych kondygnacjach do wciągnięcia materiałów na właściwy poziom wykorzystywane są wyciągi. Na stanowisku roboczym cegły z taczek ustawia się w kozły, a zaprawę przekłada się do skrzyń murarskich. Na budowach, na których prace wykonywane są z wykorzystaniem żurawia, transport pionowy odbywa się przy jego pomocy.

Proces murowania jest procesem złożonym z kilku prostych operacji. Należą do nich następujące czynności:

-podanie i rozłożenie cegieł na murze,

-podanie i rozłożenie zaprawy,

-ułożenie cegieł na rozłożonej warstwie zaprawy i wypełnienie spoin zaprawą.

Na stanowisku pracy cegłę przygotowaną do wmurowania z reguły układa pomocnik. Musi być ona ułożona w odpowiednim miejscu i w takiej pozycji, w jakiej ma być wmurowana, co pozwala na uniknięcie zbędnych ruchów podczas murowania.

Podczas murowania zachodzi konieczność użycia elementów murowych ułamkowych. Docinanie cegieł, pustaków i bloczków można wykonać ręcznie z użyciem młotka murarskiego, przecinaka lub piły. Przed docięciem należy wykonać pomiar długości, dokładnie zaznaczyć kształt i dokonać docięcia. Trasowanie wymiarów i kształtu wykonuje się przy pomocy narzędzi pomiarowych np. przymiarów, kątowników murarskich, poziomicy, a do oznaczenia linii używa się znaczników np. rysika lub ołówka traserskiego.

Rozłożenie zaprawy jest bardzo istotne z uwagi na wydajność pracy, a także jakość uzyskanego muru. Wskazane jest, aby rozścielana warstwa miała jednakową szerokość i grubość. Szerokość na jakiej rozkładana jest zaprawa zależy od planowanego sposobu murowania, tzn. czy chcemy otrzymać mur na pełne czy puste spoiny. W przypadku pierwszym wszystkie poziome i pionowe spoiny powinny być wypełnione zaprawą i dlatego pasmo zaprawy powinno być oddalone od krawędzi muru o 1do 2 cm. W przypadku drugim pasmo zaprawy rozkłada się w odległości 2 do 3 cm od krawędzi muru, po to aby zaprawa nie doszła do powierzchni ściany na odległość bliższą niż 1 do 1,5 cm. W zależności od rodzaju murowanej warstwy zaprawę rozkłada się pasmami o różnych szerokościach.

Przy rozkładaniu zaprawy ważna jest także grubość jej nakładania. Zwykle jest to warstwa grubości 2,5 do 3 cm, co umożliwia uzyskanie wymaganej grubości spoiny poziomej (10 do 12 mm) po ułożeniu i dociśnięciu cegieł. Do nakładania zaprawy stosuje się kielnię lub czerpak. W przypadku murowania filarów zaprawę nanosi się czerpakiem na środek powierzchni.

Zaczynaj ąc układanie cegieł należy zwrócić uwagę na to, aby nie były zbyt suche, ponieważ mogą wówczas wyciągnąć z zaprawy wodę i proces wiązania zaprawy nie będzie przebiegał prawidłowo. Cegły zbyt suche należy zwilżyć wodą. Układanie cegieł na zaprawie podczas murowania może odbywać się różnymi sposobami, np. na wycisk lub na docisk z kielnią.

Pierwszy sposób wymaga zastosowania zaprawy plastycznej, wapiennej lub cementowo-wapiennej. Podczas kładzenia cegieł lekko się je pochyla, tak aby ich dolna krawędź była zanurzona w zaprawie. Podczas dosuwania cegły zaprawa jest zbierana, tak aby mogła wypełnić całą spoinę pionową. Dla przykładu przy murowaniu muru grubości dwóch cegieł przy układaniu warstwy główkowej na rozścielonej warstwie zaprawy kładzie się najpierw rząd zewnętrzny, potem wewnętrzny; oba te rzędy wypełniają całą grubość muru. W warstwie wozówkowej najpierw układa się rząd zewnętrzny i wewnętrzny, a powstałe zagłębienie zwane folą wypełnia się plastyczną zaprawą do wysokości 2,5 do 3 cm. W zaprawę tę wciska się cegły, dzięki czemu zaprawa wydobywa się na zewnątrz i wypełnia spoiny pionowe. Można także najpierw ułożyć cegły w foli a potem zalać je rzadką zaprawą. Jest to co prawda sposób szybszy, ale może doprowadzić do niekorzystnego zawilgocenia muru przez zaprawę z dużą zawartością wody.

Murowanie na docisk z kielnią stosuje się w przypadku wykorzystywania zaprawy mało plastycznej, po której przesuwanie cegieł stosowane w metodzie pierwszej byłoby trudne.  

Podczas wykonywania murów korzysta się z dokumentacji technicznej, w której jest ustalone ich położenie. W związku z koniecznością wykonania konstrukcji murowej zgodnie z projektem konieczne jest wytyczenie położenia muru w rzeczywistości. Podczas tyczenia narożnika prostokątnego wykorzystuje się twierdzenie Pitagorasa 32+42=52; korzystając z niego można posłużyć się trójkątem prostokątnym o bokach 3 m, 4 m, 5 m, zbitym z łat drewnianych.

Po zakończeniu tych czynności można zorganizować stanowisko pracy i przeprowadzić odsadzanie elementów narożnych.

Należy pamiętać o sprawdzeniu poziomu ułożenia elementów murowych przy pomocy libelli. Przed wykonaniem pierwszej warstwy należy zamocować sznur murarski oraz sprawdzić prawidłowość wytyczenia poziomu, kąta i zamocowanego sznura.

W pierwszym etapie wykonuje się odsadzkę narożnika; dla uzyskania właściwego położenia w trakcie prac należy na bieżąco posługiwać się narzędziami pomiarowymi: sznurem, łatą i poziomnicą.

Po wykonaniu odsadzki narożnika należy sprawdzić poprawność wykonania pracy, tzn. poziom i pion oraz pozostawione zazębienia do połączenia następnych odcinków muru i zgodność ułożenia warstw z warstwopionem.

Następnie muruje się pierwszą warstwę pomiędzy odsadzkami i uzupełnia dalsze fragmenty muru pomiędzy nimi posługując się w trakcie prac sznurem dla wyznaczenia lica muru.

W praktyce budowlanej może zajść konieczność prowadzenia robót murarskich zimą, przy temperaturach od 0 do - 15oC. Niska temperatura ma znaczący wpływ na przebieg procesu wiązania zapraw. Dla przykładu w zaprawach cementowych woda zarobowa zamarza w temperaturze - 3 o C. Wpływ niskich temperatur na proces wiązania zależy między innymi od momentu, w którym zamarzanie nastąpi. W zaprawie, która zamarzła przed rozpoczęciem procesu wiązania proces ten rozpocznie się po podniesieniu się temperatury i po pewnym czasie nastąpi stwardnienie zaprawy i osiągnięcie przez nią wymaganej wytrzymałości. Jeżeli woda w zaprawie zamarznie już po rozpoczęciu procesu wiązania to kryształki powstałego lodu będą rozsadzać powstałe wskutek wiązania związki chemiczne, co doprowadzi do zniszczenia struktury wewnętrznej. Zaprawa taka po podniesieniu się temperatury nie ulegnie już regeneracji i nie będzie miała praktycznie żadnej wytrzymałości. Może też zaistnieć przypadek trzeci, tzn. gdy zaprawa zamarznie wówczas, gdy ma już dostateczną wytrzymałość - wtedy po nadejściu odwilży nie ma to żadnych negatywnych skutków.

Podczas murowania zimą stosuje się dwa podstawowe sposoby:

-metodę zamarzania - mur zamarza zaraz po wykonaniu, a właściwy proces wiązania następuje po podwyższeniu się temperatur,

-metodę tworzenia sprzyjaj ących warunków do wiązania zaprawy.

W przypadku stosowania drugiej metody mury można wykonać:

-w cieplaku - tymczasowa obudowa kondygnacji, na której trwają prace i podgrzewanie wytworzonej przestrzeni nagrzewnicami,

-sposobem zachowania ciepła - np. poprzez okrywanie muru osłonami zmniejszającymi straty ciepła, podgrzewanie składników zapraw, tak aby temperatura powstałej zaprawy cementowej nie przekraczała 30oC, a zaprawy cementowo-wapiennej 40oC,

-z zastosowaniem dodatków chemicznych o działaniu przeciwmrozowym do zapraw, np. chlorek wapnia, węglan wapnia, węglan sodu lub inne dodatki opatentowane przez firmy. Są one zwykle stosowane w postaci roztworów dodawanych do wody zarobowej.