Zakład Kamieniarski Łódź

Wykonywanie spoin twardych i elastycznych

Spoiny twarde (spoiny z zaprawy). Spoiny na elewacjach budynku powinny tworzyć równomierny rysunek. Ich szerokość powinna być dostosowana do wielkości okładziny kamiennej i faktury kamienia. Spoiny z zaprawy stosuje się tylko przy pełnym wypełnieniu płyt od tyłu. Do utrzymania szerokości spoiny używa się krzyżyków dystansowych o różnych wielkościach. Układa się je między układane płyty. Zaprawa do wykonywania spoin powinna być urabialna. Ziarna kruszywa w zaprawie nie mogą być większe od grubości spoiny. Powierzchnie spoin przed spoinowaniem należy starannie oczyścić z resztek zaprawy i dobrze nawilżyć. Do spoinowania elementów z granitu stosuje się zaprawę cementowo-wapienną w stosunku 1:0,5:4,5, a z innych rodzajów kamienia zaprawę cementową 1: 2. Zaprawa powinna mieć konsystencję plastyczną. Podczas spoinowania należy uważać na to, aby część spoiny od strony wewnętrznej była także dobrze wypełniona. Nigdy nie wolno ograniczyć się do tego, aby spoina była z przodu zatarta, a z tyłu pusta, gdyż wtedy zaprawa łatwo wypada i woda wnika do wewnątrz okładziny. Spoinowanie należy wykonywać po zakończeniu osadzania całej okładziny lub jej wydzielonych fragmentów. Do spoinowania okładzin ze skał magmowych należy stosować zaprawę cementowo-wapienną, a z innych materiałów kamiennych cementową lub gipsowowapienną. Konsystencja zaprawy powinna być plastyczna lub gęstoplastyczna. Jeżeli grubość spoin jest mniejsza niż 1,5 mm, nie należy wykonywać spoinowania, a elementy okładziny powinny być wtedy ustawione na sucho, z dokładnym doszlifowaniem krawędzi.

 

Zazwyczaj szerokość spoin między płytami przyjmuje się w zależności od faktury powierzchni :  

faktura polerowana – szerokość spoiny wynosi 0,5÷3 mm,  

− faktura dłutowana lub groszkowana 

– szerokość spoiny wynosi 4÷5 mm, 

− faktura krzesana – szerokość spoiny wynosi 12 mm, 

− faktura surowa 

– szerokość spoiny wynosi powyżej 12mm. 

Spoiny elastyczne (spoiny zamykane masę uszczelniająca) Rozróżnia się: spoiny między płytami, szczeliny dylatacyjne między płytami, spoiny przyłączeniowe i szczeliny dylatacyjne w budynku  Z uwagi na własności materiału wypełniającego spoiny między płytami okładzinowymi nie powinny być cieńsze od 5 mm. Dno spoiny należy uprzednio wypełnić paseczkiem z materiału elastycznego. Należy starannie usunąć z krawędzi płyt resztki zaprawy, powstałe podczas kotwienia okładziny. Masa uszczelniająca zespala się dobrze z kamieniem wtedy, gdy krawędzie płyt są wolne od kurzu. Szczeliny dylatacyjne między płytami powinny być „rozcięte” paskiem wypełniającym, przecinającym tylną zalewkę z zaprawy. Następnie resztkę przestrzeni w szczelinie wypełnia się kitem uszczelniającym. Wkładki dystansowe w spoinie, takie jak kliny drewniane i podkładki, a także resztki zaprawy powinny być dokładnie usunięte, aby wykluczyć jakiekolwiek przenoszenie obciążeń przez spoinę.   Spoiny przyłączeniowe (dobiciowe) do innych materiałów, takich jak: drewno, metal, szkło i beton, mogą być wykonane tylko jako elastyczne, o grubości co najmniej 5 mm. Przyłączenia (dobicia) do już istniejących elementów budynku (na przykład okien, konstrukcji oświetlonych), jak również do okładzin, powinny być także wykonane jako spoiny elastyczne o szerokość minimum 5 mm. 

Szczeliny istniejące już w konstrukcji budynku należy przedłużyć poprzez okładzinę, przyjmując tę samą szerokość i miejsce wykonania. W szczelinach dylatacyjnych nie powinno być żadnych mostków z zaprawy. Specjalne profile metalowe do dylatacji lub też profile z tworzyw sztucznych umożliwiają pracę szczeliny. Szczeliny dylatacyjne budowli, podobnie jak szczeliny między płytami mogą być zamknięte masami uszczelniającymi. Szczeliny dylatacyjne mogą też umożliwiać nierównomierne osadzanie dwóch sąsiadujących ze sobą budynków.