Zakład Kamieniarski Łódź

Renowacja - naprawa okładzin kamiennych

Renowacja obiektów kamiennych  

Aby prawidłowo odnawiać obiekty kamienne, trzeba dysponować obszerną wiedzą fachową. Po gruntownej analizie szkód należy ustalić, czy sposoby restaurowania, oczyszczania lub odsalania są wykonalne. Odrestaurowane obiekty z kamienia miękkiego można dzięki konserwacji uczynić trwałymi bez ograniczeń. Każdą konserwację należy poprzedzić dokładnym oczyszczeniem.  Uszkodzone obiekty można odnawiać stosując następujące sposoby:  

− wzmocnienie spękanej struktury kamienia mającego jeszcze dobrze zachowaną powierzchnię,  

− uzupełnienie, przez wstawienie łatek z kamienia naturalnego w miejscu drobnych uszkodzeń 

– jest stosowane wtedy, gdy na wymianę całego elementu kamiennego jest jeszcze za wcześnie, 

− wymiana jednego lub kilku elementów kamiennych na nowe, wykonane z tego samego podobnego, trwalszego, 

− sklejanie i uzupełnianie części za pomocą kamienia sztucznego, którego podstawowym składnikiem  ą spoiwa mineralne albo lepiszcza z żywic sztucznych.  

Sposób wzmacniania kamienia  

Miejsca w okładzinie osłabione i skruszałe wskutek utraty naturalnego spoiwa odnawia się stosując stabilizację wgłębną.  Osłabioną strefę nasącza się żywicą epoksydową. Stosuje się proporcję: 10% żywicy i 90% rozpuszczalnika. Ten ostatni wsiąkając transportuje cząstki żywicy w głąb struktury kamienia. Żywica powinna zgęstnieć przed wyparowaniem rozpuszczalnika, aby nie nastąpił powrotny ruch p ł ynnej żywicy ku powierzchni.  Celem nasycania nie jest stworzenie szczelnej warstwy powierzchniowej, bowiem utrzymana wymiana powietrza musi być i wilgoć w kamieniu. Oczyszczanie kamienia Zabrudzone powierzchnie okładzin kamiennych czyści się mechanicznie lub chemicznie. Wybór metody czyszczenia zależy od stopnia zabrudzenia.  Oczyszczanie mechaniczne Sposoby mechanicznego oczyszczania są następujące:  

− zeszczotkowanie przy użyciu wody z mydłem,  

− czyszczenie strumieniem wody lub pary pod dużym ciśnieniem, 

− czyszczenie strumieniem wody z ługiem pod dużym ciśnieniem, 

− czyszczenie strumieniem wody pod dużym ciśnieniem w proporcji 99,8% wody do 0,2 % piasku o uziarnieniu 0–0,2 mm wydobywającego się z  dysz piaskowych rozmieszczonych pierścieniowo wokół dyszy wodnej. 

 

W procesie tym stosuje się ciśnienie do 7 MPa. Najdelikatniejsze ornamenty z miękkiego kamienia można czyścić przy zmniejszonym ciśnieniu wodą z piaskiem, nie czyniąc im większej szkody.  Oczyszczanie chemiczne Sadzę, która głęboko wniknęła, można usunąć tylko za pomocą kwasu fluorowodorowego, HF, jeżeli bezwarunkowo musi być ona usunięta. Po tym zabiegu musi nastąpić natychmiastowa neutralizacja kwasu rozcieńczonym ługiem (wodą z dodatkiem mydła) i zaraz potem czyszczenie wodą pod dużym ciśnieniem. W przeciwnym razie kwas zaatakowałby kwarc zawarty w kamieniu.  Rdzę usuwa się w ten sposób, że powierzchnię kamienia powleka się odpowiednim  preparatem zmieszanym z wodą w proporcji 1:1. Przy silnym zabrudzeniu powlekanie należy powtórzyć. Gdy rdza (tlenek żelaza) rozpuściła się, kamień należy starannie spłukać wodą. Należy uważać, aby powleczone miejsce zachować w stanie wilgotnym, gdyż w przeciwnym razie ani kwas ani ług nie będą działały. Czyszczenia przy bezpośrednim działaniu promieni słonecznych należy unikać. Zielone porosty, niewielkie wykwity rdzy i podobne zanieczyszczenia można usuwać kwasem siarkowym H2S04 zmieszanym z wodą w stosunku 1:1. Dobrym środkiem czyszczącym jest też kwas szczawiowy. Po oczyszczeniu powierzchnię trzeba starannie spłukać czystą wodą. Kwas fluorowodorowy reaguje z piaskowcem, kwas solny HCI z wapieniem. Dzięki temu jest możliwe szybkie czyszczenie wapienia i marmuru.  Posługując się kwasami należy pamiętać o ich żrących własnościach i powstawaniu trujących par. Rozcieńczając kwasy należy wlewać najpierw wodę do pustego kwasoodpornego naczynia, a dopiero potem dodawać do niej kwasu. W przeciwnym razie nastąpi silne burzenie się i pryskanie żrącymi kroplami. Przy używaniu kwasów i ługów należy nosić okulary ochronne i rękawice ochronne. Usuwanie powłok olejnych  Powłoki z farb olejnych na powierzchni okładzin kamiennych można bez trudu usunąć za pomocą pasty zwingerowskiej i to bez skutków ubocznych. Pasta taka była użyta przy odrestaurowaniu muzeum Zwinger w Dreźnie i od tego czasu jest pomyślnie stosowana do odnawiania zabytków. Pastę zwingerowską przyrządza się następująco: do wiadra napełnionego do połowy trocinami dodaje się 750 g ługu sodowego, 200 g szarego wapna palonego, 500 g wapna bielącego i 250 g mydła szarego beczkowego lub bezalkalicznego mydła do prania.  Całość miesza się, w miarę potrzeby z niewielkim dodatkiem wody tak, aby otrzymać pastę zdatną do nakładania. Pastę nanosi się grubo szpachlą na oczyszczoną powierzchnię. Po kilkugodzinnym oddziaływaniu, podczas którego utrzymuje się pastę w stanie stałej wilgotności, kamień spłukuje się czystą wodą. Jeżeli jest kilka powłok farb olejnych, to zabieg powtarza się.