Kamienne płyty do okładzin pionowych zewnętrznych i wewnętrznych  

Płyty okładzinowe (PN-B-1l203:1997) otrzymuje się z przetartych płyt surowych. Stosuje się je do licowania powierzchni ścian, filarów, pilastrów i innych fragmentów budowli i budynków. Nie stosuje się ich jako wykładzin posadzek ani do wykonywania okładzin budowli inżynierskich (murów oporowych, podpór mostowych i tym podobnych). Wymiary płyt okładzinowych są modularnie skoordynowane. Płyty produkuje się ze skał granitowych, sjenitowych, z marmurów, trawertynów, piaskowców, dolomitów, z wapieni zbitych i z wapieni lekkich. Ze względu na fakturę licowej powierzchni rozróżnia się płyty: piłowane, szlifowane, piaskowane i polerowane. Grubość płyt z wapieni lekkich wynosi 4 i 5 cm, z pozostałych zaś skał 2÷4 cm. Szerokość i długość płyt to zwykle 30÷120 cm. Czynnikami technicznymi wpływającymi na grubość są: − wielkość powierzchni licowej płyty, − wytrzymałości materiału, − obciążenia siłami zewnętrznymi, takimi jak parcie i ssanie wiatru, − wytrzymałości otworu na oddziaływanie kotwy. Zaleca się, aby powierzchnia płyty nie była większa niż 1 m² . Korzystne jest takie jej zwymiarowanie, aby masa nie przekraczała 70 kg. Dwu pracowników może wówczas obciąć płyty na frezarce, a także załadować i wyładować ją bez pomocy urządzeń podnośnych. Ciężkie płyty stwarzają kłopoty także podczas składowania ich na rusztowaniu. 

Najmniejsze grubości płyt dobiera się w zależności od ich wielkości, wytrzymałości na zginanie i wielkości oddziaływujących na nie obciążeń zewnętrznych. Grubość płyty o powierzchni około 1 m² musi wynosić co najmniej 30 mm – jeżeli jest wykonana z kamienia twardego. 40–50 mm – jeżeli jest wykonana z kamieni miękkich.  

Paski z kamienia 

Paski z kamienia wycina się maszynowo z płyt. Nadają one ścianom  interesujący wygląd. Przed ułożeniem okładziny z pasków na murze ceglanym należy wyrównać  jego nierówności. Jeżeli podłoże jest betonowe, to wystarczy natryskanie zaprawy cementowej.

Podokienniki kamienne 

Kamienne podokienniki zewnętrzne produkuje się z piaskowców, granitów i sjenitów. Rozróżnia się podokienniki (PN-B-1l201: 1996) o grubości 4 cm (odmiana a) i o grubości 6 cm (odmiana b). Ze względu na długość podokienników dostosowanych do typowych okien, rozróżnia się dwanaście typów o długości 81÷251 cm. Szerokość podokienników wszystkich typów wynosi 23 cm. Powierzchnie podokienników widoczne z zewnątrz, powinny mieć fakturę szlifowaną, powierzchnię spodnią zaś - surową (uzyskiwaną przez przepiłowanie).  Kamienne podokienniki wewnętrzne (PN-B-1l206:1996), czyli parapety, otrzymuje się z przetartych surowych płyt granitowych, marmurowych albo wykonanych z wapieni zbitych. Podokienniki mają grubość 3 lub 4 cm, szerokość 36 cm, długość zaś dostosowaną do typu stolarki okiennej (91÷261 cm). Ich powierzchnie widoczne, powinny być polerowane, natomiast powierzchnia spodnia i tylna - piłowane. Kamienne okładziny stopni schodowych (PN - B-11205: 1996) są to płyty wykonane z granitów, sjenitów, dolomitów, marmurów lub twardych wapieni. Okładzina górnej powierzchni stopnia schodowego to stopnica, a okładzina powierzchni przedniej - podstopnica. Stopnice i podstopnice mogą być: lewe, prawe, dwuczołowe lub przelotowe. Przednie powierzchnie stopnic mogą być profilowane.

Stopnice z dolomitów powinny mieć fakturę szlifowaną, natomiast stopnice z granitów i sjenitów mogą mieć fakturę szlifowaną lub piaskowaną.  Materiał kamienny przeznaczony na stopnice powinien mieć wytrzymałość na ściskanie nie mniejszą niż 60 MPa i ścieralność na tarczy, nieprzekraczając 0,75 cm.